Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

of Gades

  • 1 Gades

    Gādes, ĭum, f. [the Phœnician gadis means hedge ], a famous colony of the Phœnicians established on an island of the same name in Hispania Baetica, the modern Cadiz, Mel. 2, 7, 1; 3, 6, 1; Plin. 4, 22, 36, § 120; Cic. Fam. 10, 32, 1; id. de Sen. 19, 69; Liv. 21, 21; Hor. C. 2, 2, 11; 2, 6, 1. Called also Gadir or Gaddir (Gr. ta Gadeira), Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 648 and 698 P. (Hist. Fragm, 2, 26 Dietsch), Plin. l. l.—
    II.
    Deriv. Gādītānus, a, um, adj., of or belonging to Gades:

    Oceanus,

    Plin. 2, 103, 106, § 227; cf.

    fretum,

    id. 3 praef. §

    3: portus,

    Mel. 3, 1, 4:

    populus,

    Cic. Balb. 18, 42:

    foedus,

    id. ib. 14, 32.— Subst.: Gādītāni, ōrum, m., the inhabitants of Gades, Cic. Balb. 17, 39; 18, 43; Caes. B. C. 2, 18; 21.—In fem.: Gādītānae, ārum, women of Gades, Plin. Ep. 1, 15, 3.—In sing.: Gādītānus, i, i. e. L. Cornelius Balbus, of Gades, Cic. Att. 7, 7, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Gades

  • 2 Gaddir

    Gādes, ĭum, f. [the Phœnician gadis means hedge ], a famous colony of the Phœnicians established on an island of the same name in Hispania Baetica, the modern Cadiz, Mel. 2, 7, 1; 3, 6, 1; Plin. 4, 22, 36, § 120; Cic. Fam. 10, 32, 1; id. de Sen. 19, 69; Liv. 21, 21; Hor. C. 2, 2, 11; 2, 6, 1. Called also Gadir or Gaddir (Gr. ta Gadeira), Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 648 and 698 P. (Hist. Fragm, 2, 26 Dietsch), Plin. l. l.—
    II.
    Deriv. Gādītānus, a, um, adj., of or belonging to Gades:

    Oceanus,

    Plin. 2, 103, 106, § 227; cf.

    fretum,

    id. 3 praef. §

    3: portus,

    Mel. 3, 1, 4:

    populus,

    Cic. Balb. 18, 42:

    foedus,

    id. ib. 14, 32.— Subst.: Gādītāni, ōrum, m., the inhabitants of Gades, Cic. Balb. 17, 39; 18, 43; Caes. B. C. 2, 18; 21.—In fem.: Gādītānae, ārum, women of Gades, Plin. Ep. 1, 15, 3.—In sing.: Gādītānus, i, i. e. L. Cornelius Balbus, of Gades, Cic. Att. 7, 7, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Gaddir

  • 3 Gadir

    Gādes, ĭum, f. [the Phœnician gadis means hedge ], a famous colony of the Phœnicians established on an island of the same name in Hispania Baetica, the modern Cadiz, Mel. 2, 7, 1; 3, 6, 1; Plin. 4, 22, 36, § 120; Cic. Fam. 10, 32, 1; id. de Sen. 19, 69; Liv. 21, 21; Hor. C. 2, 2, 11; 2, 6, 1. Called also Gadir or Gaddir (Gr. ta Gadeira), Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 648 and 698 P. (Hist. Fragm, 2, 26 Dietsch), Plin. l. l.—
    II.
    Deriv. Gādītānus, a, um, adj., of or belonging to Gades:

    Oceanus,

    Plin. 2, 103, 106, § 227; cf.

    fretum,

    id. 3 praef. §

    3: portus,

    Mel. 3, 1, 4:

    populus,

    Cic. Balb. 18, 42:

    foedus,

    id. ib. 14, 32.— Subst.: Gādītāni, ōrum, m., the inhabitants of Gades, Cic. Balb. 17, 39; 18, 43; Caes. B. C. 2, 18; 21.—In fem.: Gādītānae, ārum, women of Gades, Plin. Ep. 1, 15, 3.—In sing.: Gādītānus, i, i. e. L. Cornelius Balbus, of Gades, Cic. Att. 7, 7, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Gadir

  • 4 Gaditanae

    Gādes, ĭum, f. [the Phœnician gadis means hedge ], a famous colony of the Phœnicians established on an island of the same name in Hispania Baetica, the modern Cadiz, Mel. 2, 7, 1; 3, 6, 1; Plin. 4, 22, 36, § 120; Cic. Fam. 10, 32, 1; id. de Sen. 19, 69; Liv. 21, 21; Hor. C. 2, 2, 11; 2, 6, 1. Called also Gadir or Gaddir (Gr. ta Gadeira), Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 648 and 698 P. (Hist. Fragm, 2, 26 Dietsch), Plin. l. l.—
    II.
    Deriv. Gādītānus, a, um, adj., of or belonging to Gades:

    Oceanus,

    Plin. 2, 103, 106, § 227; cf.

    fretum,

    id. 3 praef. §

    3: portus,

    Mel. 3, 1, 4:

    populus,

    Cic. Balb. 18, 42:

    foedus,

    id. ib. 14, 32.— Subst.: Gādītāni, ōrum, m., the inhabitants of Gades, Cic. Balb. 17, 39; 18, 43; Caes. B. C. 2, 18; 21.—In fem.: Gādītānae, ārum, women of Gades, Plin. Ep. 1, 15, 3.—In sing.: Gādītānus, i, i. e. L. Cornelius Balbus, of Gades, Cic. Att. 7, 7, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Gaditanae

  • 5 Gaditani

    Gādes, ĭum, f. [the Phœnician gadis means hedge ], a famous colony of the Phœnicians established on an island of the same name in Hispania Baetica, the modern Cadiz, Mel. 2, 7, 1; 3, 6, 1; Plin. 4, 22, 36, § 120; Cic. Fam. 10, 32, 1; id. de Sen. 19, 69; Liv. 21, 21; Hor. C. 2, 2, 11; 2, 6, 1. Called also Gadir or Gaddir (Gr. ta Gadeira), Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 648 and 698 P. (Hist. Fragm, 2, 26 Dietsch), Plin. l. l.—
    II.
    Deriv. Gādītānus, a, um, adj., of or belonging to Gades:

    Oceanus,

    Plin. 2, 103, 106, § 227; cf.

    fretum,

    id. 3 praef. §

    3: portus,

    Mel. 3, 1, 4:

    populus,

    Cic. Balb. 18, 42:

    foedus,

    id. ib. 14, 32.— Subst.: Gādītāni, ōrum, m., the inhabitants of Gades, Cic. Balb. 17, 39; 18, 43; Caes. B. C. 2, 18; 21.—In fem.: Gādītānae, ārum, women of Gades, Plin. Ep. 1, 15, 3.—In sing.: Gādītānus, i, i. e. L. Cornelius Balbus, of Gades, Cic. Att. 7, 7, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Gaditani

  • 6 Gaditanus

    Gādes, ĭum, f. [the Phœnician gadis means hedge ], a famous colony of the Phœnicians established on an island of the same name in Hispania Baetica, the modern Cadiz, Mel. 2, 7, 1; 3, 6, 1; Plin. 4, 22, 36, § 120; Cic. Fam. 10, 32, 1; id. de Sen. 19, 69; Liv. 21, 21; Hor. C. 2, 2, 11; 2, 6, 1. Called also Gadir or Gaddir (Gr. ta Gadeira), Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 648 and 698 P. (Hist. Fragm, 2, 26 Dietsch), Plin. l. l.—
    II.
    Deriv. Gādītānus, a, um, adj., of or belonging to Gades:

    Oceanus,

    Plin. 2, 103, 106, § 227; cf.

    fretum,

    id. 3 praef. §

    3: portus,

    Mel. 3, 1, 4:

    populus,

    Cic. Balb. 18, 42:

    foedus,

    id. ib. 14, 32.— Subst.: Gādītāni, ōrum, m., the inhabitants of Gades, Cic. Balb. 17, 39; 18, 43; Caes. B. C. 2, 18; 21.—In fem.: Gādītānae, ārum, women of Gades, Plin. Ep. 1, 15, 3.—In sing.: Gādītānus, i, i. e. L. Cornelius Balbus, of Gades, Cic. Att. 7, 7, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Gaditanus

  • 7 ad-eō

        ad-eō iī    (rarely īvī), itus, īre, to go to, come to, come up to, approach, draw near: ad eum? T.: ad istum fundum: ad arbitrum, to submit a cause to a referee: in conventum: in ius, to go to law: ad praetorem in ius: eccum video, adibo, T.: cautus adito, draw near, H.: an quoquam mihi adire licet? S.: Gades mecum, to accompany to, H.: ambos reges, S.: quā (famā) solā sidera adibam, i. e. was aspiring, V.—Supin. abl.: munimentum a planioribus aditu locis, easy of approach, L.—Esp., to approach, address, accost, apply to: aliquot me adierunt, T.: vatem, V.: deos.—To assail, attack, approach: oppida castellaque munita, S.: virum, V.—Fig., to enter on, undertake, set about, take in hand: ad causas: ad rem p., to take office.—To undergo, submit to, expose oneself to: ad extremum vitae periculum, Cs.—With acc: periculum capitis: adeundae inimicitiae pro re p.—Of an inheritance, to enter on, take possession of: hereditatem: hereditas adita.

    Latin-English dictionary > ad-eō

  • 8 postlīminium

        postlīminium ī, n    [post+limen], a return behind the threshold, complete return home, restoration of rank and privileges, right of recovery, postliminium: ei nullum esse postliminium, no right of return: civi Romano licet esse Gaditanum, sive exsilio, sive postliminio, i. e. by resuming his citizenship in Gades.
    * * *

    Latin-English dictionary > postlīminium

  • 9 remōtus

        remōtus adj. with comp. and sup.    [P. of removeo], removed, far off, distant, remote, retired: silvestribus ac remotis locis, Cs.: Gades, H.: gramen, H.: domūs pars (i. e. penetralia), O.: remotius antrum, O.: sedes remotae a Germanis, Cs.: ab arbitris remoto loco: ab aulā, O.: quamvis longā regione remotus Absim, by however vast a space, O.—Fig., removed, disconnected, remote, apart, alien, separate, clear, free, strange: quae iam diu gesta et a memoriā remota: aratores, remotissimi a foro: vita remota ab honore populari: sermo a forensi strepitu remotissimus: homo ab omni suspicione: a Gracchi pudore longissime: naturae iura a volgari intellegentiā remotiora: a volgo longe longeque, H.— Plur n. as subst., in philosophy, things rejected, things to be postponed (the Stoic a)poprohgme/na).
    * * *
    remota, remotum ADJ
    remote; distant, far off; removed, withdrawn; removed/freed from

    Latin-English dictionary > remōtus

  • 10 Aphrodisias

    1.
    Ā̆phrŏdīsĭăs, ădis, f., = Aphrodisias.
    I.
    A region in Asiatic Æolis, Liv. 37, 21; Plin. 5, 30, 32, § 122.—
    II.
    A town and promontory in Caria, on the Mœander, now Geira, Plin. 5, 28, 29, § 104.—
    III.
    An island near Gades, Plin. 4, 22, 36, § 120.—
    IV.
    An island in the Persian Gulf, now Kaish, Plin. 6, 25, 28, § 111.
    2.
    ā̆phrŏdīsĭas = acorus, q. v.; perh. sweet-flag, calamus, App. Herb. 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Aphrodisias

  • 11 aphrodisias

    1.
    Ā̆phrŏdīsĭăs, ădis, f., = Aphrodisias.
    I.
    A region in Asiatic Æolis, Liv. 37, 21; Plin. 5, 30, 32, § 122.—
    II.
    A town and promontory in Caria, on the Mœander, now Geira, Plin. 5, 28, 29, § 104.—
    III.
    An island near Gades, Plin. 4, 22, 36, § 120.—
    IV.
    An island in the Persian Gulf, now Kaish, Plin. 6, 25, 28, § 111.
    2.
    ā̆phrŏdīsĭas = acorus, q. v.; perh. sweet-flag, calamus, App. Herb. 6.

    Lewis & Short latin dictionary > aphrodisias

  • 12 Columella

    1.
    cŏlŭmella (in MSS. often cŏlum-nella), ae, f. dim. [columna, columen], a small column, a pillar, Cato, R. R. 20, 1; 22, 2; Cic. Leg. 2, 26, 66; id. Tusc. 5, 23, 65; Caes. B. C. 2, 10.—
    B.
    The foot or pedestal of a catapult, Vitr. 10, 15.—
    II.
    Trop., a pillar, support, prop (cf. columen), Lucil. ap. Don. Ter. Phorm. 2, 1, 57.
    2.
    Cŏlŭmella, ae, m., a Roman cognomen in the gens Junia; so,
    I.
    M. Junius Moderatus Columella, of Hispania Bœtica, uncle of the following.
    II.
    L. Junius Moderatus Columella, a well-known writer on husbandry, in the first century of the Christian era. He was of Gades, and a companion of Seneca and Celsus; his writings, De Re Rustica and De Arboribus, are yet extant; v. Schneid. Scriptt. Rei Rust. II. 2 praef.; Col. 7, 2, 4; 7, 10, 185; Plin. 8, 41, 63, § 153; 17, 9, 6, §§ 51 and 52; Pall. 1, 19, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Columella

  • 13 columella

    1.
    cŏlŭmella (in MSS. often cŏlum-nella), ae, f. dim. [columna, columen], a small column, a pillar, Cato, R. R. 20, 1; 22, 2; Cic. Leg. 2, 26, 66; id. Tusc. 5, 23, 65; Caes. B. C. 2, 10.—
    B.
    The foot or pedestal of a catapult, Vitr. 10, 15.—
    II.
    Trop., a pillar, support, prop (cf. columen), Lucil. ap. Don. Ter. Phorm. 2, 1, 57.
    2.
    Cŏlŭmella, ae, m., a Roman cognomen in the gens Junia; so,
    I.
    M. Junius Moderatus Columella, of Hispania Bœtica, uncle of the following.
    II.
    L. Junius Moderatus Columella, a well-known writer on husbandry, in the first century of the Christian era. He was of Gades, and a companion of Seneca and Celsus; his writings, De Re Rustica and De Arboribus, are yet extant; v. Schneid. Scriptt. Rei Rust. II. 2 praef.; Col. 7, 2, 4; 7, 10, 185; Plin. 8, 41, 63, § 153; 17, 9, 6, §§ 51 and 52; Pall. 1, 19, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > columella

  • 14 Erythea

    Ĕrythēa or - īa, ae, f., = Erutheia, a small island in the Bay of Cadiz, where the giant Geryon dwelt, Mel. 3, 6, 2; Plin. 4, 21, 36, § 120; Prop. 5, 9, 2.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ĕrythīus, a, um, adj., Erythean:

    ad litora Gades,

    Sil. 16, 195.—
    B.
    Ĕrythēïs, ĭdis, f., Erythean:

    boves,

    Ov. F. 1, 543:

    praeda,

    id. ib. 5, 649.

    Lewis & Short latin dictionary > Erythea

  • 15 Erytheis

    Ĕrythēa or - īa, ae, f., = Erutheia, a small island in the Bay of Cadiz, where the giant Geryon dwelt, Mel. 3, 6, 2; Plin. 4, 21, 36, § 120; Prop. 5, 9, 2.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ĕrythīus, a, um, adj., Erythean:

    ad litora Gades,

    Sil. 16, 195.—
    B.
    Ĕrythēïs, ĭdis, f., Erythean:

    boves,

    Ov. F. 1, 543:

    praeda,

    id. ib. 5, 649.

    Lewis & Short latin dictionary > Erytheis

  • 16 Erythia

    Ĕrythēa or - īa, ae, f., = Erutheia, a small island in the Bay of Cadiz, where the giant Geryon dwelt, Mel. 3, 6, 2; Plin. 4, 21, 36, § 120; Prop. 5, 9, 2.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ĕrythīus, a, um, adj., Erythean:

    ad litora Gades,

    Sil. 16, 195.—
    B.
    Ĕrythēïs, ĭdis, f., Erythean:

    boves,

    Ov. F. 1, 543:

    praeda,

    id. ib. 5, 649.

    Lewis & Short latin dictionary > Erythia

  • 17 Erythius

    Ĕrythēa or - īa, ae, f., = Erutheia, a small island in the Bay of Cadiz, where the giant Geryon dwelt, Mel. 3, 6, 2; Plin. 4, 21, 36, § 120; Prop. 5, 9, 2.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ĕrythīus, a, um, adj., Erythean:

    ad litora Gades,

    Sil. 16, 195.—
    B.
    Ĕrythēïs, ĭdis, f., Erythean:

    boves,

    Ov. F. 1, 543:

    praeda,

    id. ib. 5, 649.

    Lewis & Short latin dictionary > Erythius

  • 18 finis

    fīnis, is (abl. regularly fine;

    fini,

    Lucr. 1, 978;

    also fine,

    ib. 976;

    and adverb. fini, ea fini, qua fini,

    Cato, R. R. 21, 3; 28, 2; 154; Gell. 1, 3, 30; 7, 3, 29; Dig. 16, 2, 19), m. (f. mostly ante- and post-class. and poet., and only in sing., Att., Caecil., Varr., Sisenn. ap. Non. 205, 6 sq.; Lucr. 1, 107; 551; 555; 561 sq.; cf. Lachm. p. 43; Verg. A. 2, 554; 5, 328; 384; 12, 793 al.;

    rarely in class. prose,

    Cic. Leg. 2, 22, 55; id. Fam. 12, 1, 1; id. Att. 9, 10, 4; Liv. 4, 2, 4 Weissenb. ad loc.; 9, 26, 9; 22, 57, 5; Plin. 30, 10, 24, § 82; 33, 1, 1, § 3; 33, 6, 31, § 98 al.; plur. f. only Varr. L. L. 5, 1, 13; v. Neue, Formenl. 1, 703) [for fidnis, root bhid-, fid-, v. findo; for the suffix, cf.: pa-nis, ig-nis, etc.], a boundary, limit, border, = terminus, horos.
    I.
    Lit.:

    accessit propius et jam ingrediens intra finem ejus loci, quem oleae terminabant, etc.,

    Cic. Caecin. 8, 22:

    fere ad extremum finem provinciae Galliae,

    Liv. 40, 16, 5; cf. id. 33, 37, 6:

    Philaenōn arae, quem locum Aegyptum vorsus finem imperii habuere Carthaginienses,

    Sall. J. 19, 3:

    quem ad finem porrecta ac loca aperta pertinebant, cedentes (hostes) insequi,

    as far as, Caes. B. G. 2, 19, 5:

    quibus venientibus ad finem legatio Veientium obviam fuit,

    Liv. 4, 58, 1; cf.:

    nulla legatio ad finem praesto fuerat,

    id. 38, 15, 10; 10, 35, 1:

    haud procul Argivorum fine positis castris,

    id. 28, 5, 5; cf. id. 35, 27, 9 Drak.—In plur.:

    vicini nostri hic ambigunt de finibus,

    Ter. Heaut. 3, 1, 93:

    nec Mamilia lege singuli, sed ex his tres arbitri fines regemus,

    Cic. Leg. 1, 21, 55 (v. rego, I. B.):

    in finibus Lycaoniae, mihi litterae redditae sunt,

    id. Fam. 15, 1, 2: Q. Fabius Labeo arbiter Nolanis et Neapolitanis de finibus a senatu datus... fines [p. 752] terminare, id. Off. 1, 10, 33; cf.:

    SEX. ATILIVS INTER ATESTINOS ET VEICETINOS FINIS TERMINOSQVE STATVI IVSIT,

    Inscr. Orell. 3110:

    fines proferre, propagare,

    Cic. Rep. 3, 12; id. Mur. 9, 22:

    inter eos fines, quos feci,

    Liv. 1, 18, 9:

    atque hominum finem Gades Calpenque secutus,

    Sil. 1, 141.—
    B.
    Transf.
    1.
    In plur., borders, and hence territory, land, country enclosed within boundaries:

    propere de finibus suis exercitus deducerent,

    Plaut. Am. 1, 1, 60:

    per agrum Sequanorum iter in Santonum fines facere, qui non longe a Tolosatium finibus absunt,

    Caes. B. G. 1, 10, 1; cf.:

    si suas copias Aedui in fines Bellovacorum introduxerint,

    id. ib. 2, 5, 3:

    civitatum fines incolere,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 8:

    ego his finibus ejectus sum, quos, etc.,

    Sall. J. 14, 8:

    neque flumen neque mons erat, qui fines eorum discerneret,

    id. ib. 79, 3:

    Multum interest, alienos populare fines an tuos uri exscindive videas,

    Liv. 28, 44, 2:

    veteres nullum animal sacrum in finibus suis esse patiebantur, sed abigebant ad fines deorum, quibus sacrum esset,

    where these gods were worshipped, Macr. S. 3, 7, 6.—
    2.
    Fine or fini alicujus rei, up to, as far as, a certain point (very rare):

    matresfamiliae de muro pectoris fine prominentes passis manibus obtestabantur Romanos, ut, etc.,

    Caes. B. G. 7, 47, 5 Oud. N. cr. (al. pectore nudo); so,

    fine inguinum ingrediuntur mare,

    Sall. H. Fragm. 3, 38 Gerl. (in Arus. Mess. p. 231 ed. Lind.):

    fine genūs vestem ritu succincta Dianae,

    Ov. M. 10, 536:

    per mare umbilici fine ingressi, Auct. B. Afr. 85, 1: amphoras nolito implere nimium ansarum infimarum fini,

    Cato, R. R. 113, 2: Asiam orientis fine a Macedonibus perdomitam, Justin. 30, 4.
    II.
    Trop., a limit, bound:

    Crassus mihi visus est oratoris facultatem non illius artis terminis, sed ingenii sui finibus, immensis paene, describere,

    Cic. de Or. 1, 49, 214; cf.:

    certos mihi fines terminosque constituam, extra quos egredi non possim,

    id. Quint. 10, 35:

    finem et modum transire,

    to go beyond all bounds and measure, id. Off. 1, 29, 102; cf.:

    transcendere fines Juris,

    Lucr. 3, 60:

    modum aliquem et finem orationi facere,

    Cic. Verr. 2, 2, 48, § 118:

    est modus in rebus, sunt certi denique fines, Quos ultraque citraque nequit consistere rectum,

    Hor. S. 1, 1, 106:

    intra Naturae fines vivere,

    id. ib. 50:

    (dixit) mulierem quinque pueros enixam... eumque esse finem multijugae hominum partionis,

    Gell. 10, 2, 1:

    consulta, quibus sedecim stipendiorum finem expresserant,

    term, limit, Tac. A. 1, 78:

    his finibus luxuriam coercere,

    Gell. 2, 24, 15.—Hence, the starting-point in a race:

    Inde, ubi clara dedit sonitum tuba, finibus omnes Prosiluere suis (of vessels),

    Verg. A. 5, 139.—
    B.
    Transf., like telos.
    1.
    An end:

    in hoc (aequo judicio) uno denique falsae infamiae finis aliquis atque exitus reperiatur,

    Cic. Clu. 3, 7:

    dicendi finem facere,

    id. Sest. 65, 136; cf.:

    si placet, in hunc diem hactenus... finem disputandi facere,

    id. Rep. 2, 44 fin.:

    scribendi,

    id. de Or. 2, 55, 224:

    maledictis,

    Ter. Heaut. prol. 34:

    injuriis,

    Caes. B. G. 1, 33, 1:

    vitae finem afferre alicui,

    Cic. Phil. 6, 1, 2; cf.:

    quando finem habet motus, vivendi finem habeat necesse est,

    id. Rep. 6, 25:

    finem judiciariae controversiae constituere,

    id. Verr. 2, 1, 2, § 5:

    oratio lecta ad eum finem, quem, etc.,

    as far as, id. de Or. 1, 34, 154:

    ludus repertus, et longorum operum finis,

    Hor. A. P. 406:

    imperium sine fine,

    everlasting, Verg. A. 1, 279:

    pigetque actorum sine fine mihi,

    Ov. M. 2, 387:

    poscens sine fine oscula,

    id. ib. 4, 334 al.—Adverb.: ad eum finem, until that:

    amor bestiarum in educandis custodiendisque iis, quae procreaverunt, usque ad eum finem, dum possint se ipsa defendere,

    Cic. N. D. 2, 51, 129:

    mansit in condicione usque ad eum finem, dum judices rejecti sunt,

    id. Verr. 1, 6, 16: quem ad finem, till when? how long? quamdiu furor iste tuus eludet? quem ad finem sese effrenata jactabit audacia? id. Cat. 1, 1, 1:

    piratam vivum tenuisti: quem ad finem? dum cum imperio fuisti,

    id. Verr. 2, 5, 29, § 75; id. Mur. 5, 11; id. Fam. 9, 26, 1; cf.: Lu. Sequere... In. Sequor:

    sed finem fore quem dicam nescio (i. e. sequendi),

    Plaut. Trin. prol. 2.—
    b.
    In partic.
    (α).
    The end of life, latter end, death (not till after the Aug. per.):

    comperit invidiam supremo fine domari,

    i. e. after death, Hor. Ep. 2, 11, 12: tu ne quaesieris, quem mihi, quem tibi Finem di dederint, id. C. 1, 11, 2:

    nec quicquam jam de fine, si fata poscerent, recusans,

    Vell. 2, 123, 2; Sen. Ep. 30, 3; Val. Max. 3, 3, 4 ext.:

    septem a Neronis fine menses sunt,

    Tac. H. 1, 37:

    Augusti,

    id. A. 1, 4; 1, 16; 2, 39:

    voluntarius,

    id. ib. 4, 19; 15, 63 et saep.—
    (β).
    The end, extremity of an ascending series, i. e. the highest point, greatest degree, summit: sentis credo, me jam diu, quod telos Graeci dicunt, id dicere tum extremum, tum ultimum, tum summum:

    licebit etiam finem pro extremo aut ultimo dicere,

    Cic. Fin. 3, 7, 26; cf. id. ib. 1, 4, 11; and:

    ad finem bonorum, quo referuntur et cujus causa sunt facienda omnia,

    the chief good, id. Leg. 1, 20, 52:

    fines bonorum et malorum,

    id. Fin. 1, 17, 55; hence the title of Cicero's treatise De Finibus, analog. to the Gr. peri telôn; cf. id. Att. 13, 21, 4, with ib. 19, 4:

    honorum populi finis est consulatus,

    id. Planc. 25, 60:

    quemque sperandi sibi, eundem bene dicendi finem proponerent,

    id. Tusc. 2, 1, 3:

    duodecim tabulae, finis aequi juris,

    Tac. A. 3, 27. —
    (γ).
    An end, purpose, aim, object (but an end subjectively regarded, as an intention, or design, is propositum, consilium, mens, etc.):

    omnes artes habere finem aliquem propositum, ad quem tendunt,

    Quint. 2, 17, 22:

    laudis et gloriae,

    id. 8, 3, 11:

    domus finis est usus,

    Cic. Off. 1, 39, 138:

    officium ejus facultatis videtur esse, dicere apposite ad persuasionem: finis, persuadere dictione,

    id. Inv. 1, 5, 6; cf. id. ib. 2, 51, 156; id. Part. Or. 4, 11; id. de Or. 1, 42, 188; 2, 34, 145; Quint. 2, 15, 6:

    quem finem vel quid summum et ultimum habeat rhetorice,

    id. ib. 38:

    volgaris liberalitas referenda est ad illum Ennii finem, Nihilo minus ipsi lucet, etc.,

    Cic. Off. 1, 16, 52:

    ad finem vitae,

    Quint. 2, 17, 41:

    medicinae,

    id. ib. 25; 2, 21, 3.—
    (δ).
    An intention, design, end in view (very rare; cf. g supra):

    quod ad eum finem memoravimus, ut, etc.,

    Tac. A. 14, 64.—
    2.
    In rhet. lang., i. q. finitio and definitio, qs. an explanatory limiting, a definition, explanation (perh. not in Cic., but repeatedly in Quint.):

    dicuntur argumenta ex finitione seu fine,

    Quint. 5, 10, 54:

    est frequentissimus finis, rhetoricen esse vim persuadendi,

    id. 2, 15, 3; id. ib. 11 sq.; 4, 4, 3 Spald. N. cr.
    3.
    In the later jurid. Lat., a measure, amount:

    placuit, ut fructus hypothecarum usuris compensaret, fini legitimae usurae,

    Dig. 20, 1, 1:

    finem pretii, deminuere vel excedere,

    ib. 21, 2, 66:

    ad finem peculii legata praestare,

    ib. 49, 17, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > finis

  • 19 Marcia

    1.
    Ancus Marcius, the fourth king of Rome, Liv. 1, 32; Cic. Rep. 2, 18, 33; 2, 20, 35.—

    L. Marcius,

    a Roman knight, who commanded the army in Spain after the death of the Scipios, Liv. 25, 37 sq. —
    2.
    Two brothers Marcii, Roman soothsayers in very ancient times, Cic. Div. 1, 40, 84; 1, 50, 115; 2, 55, 113.—In fem.: Marcĭa, a vestal virgin, Ascon. Cic. Mil. p. 46 Orell.—Hence,
    A.
    Marcĭus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius, Marcian: Marcia aqua, brought into Rome first by king Ancus Marcius, and afterwards by the prætor Q. Marcius Rex, Plin. 31, 3, 24, § 41;

    called also: Marcius liquor,

    Prop. 4, 1, 52:

    umor,

    id. 4, 22, 24:

    lympha,

    Tib. 3, 6, 58; and:

    frigora,

    Stat. S. 1, 5, 25: Marcius saltus, in Liguria, where the consul Q. Marcius suffered a defeat, Liv. 39, 20.—
    B.
    Marcĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius:

    carmina,

    of the soothsayer Marcius, Liv. 25, 12: foedus, made by L. Marcius with the inhabitants of Gades, Cic. Balb. 17, 39.—Silva Marciana, a mountain-range in western Germany, the Schwarzwald, Amm. 21, 8, 2.— Hence, adv.: Marcĭānē, in the manner of Marcius, Prisc. vol. 2, p. 528, 25 Hertz.

    Lewis & Short latin dictionary > Marcia

  • 20 Marciane

    1.
    Ancus Marcius, the fourth king of Rome, Liv. 1, 32; Cic. Rep. 2, 18, 33; 2, 20, 35.—

    L. Marcius,

    a Roman knight, who commanded the army in Spain after the death of the Scipios, Liv. 25, 37 sq. —
    2.
    Two brothers Marcii, Roman soothsayers in very ancient times, Cic. Div. 1, 40, 84; 1, 50, 115; 2, 55, 113.—In fem.: Marcĭa, a vestal virgin, Ascon. Cic. Mil. p. 46 Orell.—Hence,
    A.
    Marcĭus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius, Marcian: Marcia aqua, brought into Rome first by king Ancus Marcius, and afterwards by the prætor Q. Marcius Rex, Plin. 31, 3, 24, § 41;

    called also: Marcius liquor,

    Prop. 4, 1, 52:

    umor,

    id. 4, 22, 24:

    lympha,

    Tib. 3, 6, 58; and:

    frigora,

    Stat. S. 1, 5, 25: Marcius saltus, in Liguria, where the consul Q. Marcius suffered a defeat, Liv. 39, 20.—
    B.
    Marcĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius:

    carmina,

    of the soothsayer Marcius, Liv. 25, 12: foedus, made by L. Marcius with the inhabitants of Gades, Cic. Balb. 17, 39.—Silva Marciana, a mountain-range in western Germany, the Schwarzwald, Amm. 21, 8, 2.— Hence, adv.: Marcĭānē, in the manner of Marcius, Prisc. vol. 2, p. 528, 25 Hertz.

    Lewis & Short latin dictionary > Marciane

См. также в других словарях:

  • GADES (A.) — Antonio GADES (1936 ) Antonio Gades n’est pas seulement le danseur espagnol le plus fascinant, mais, à coup sûr, l’un des plus grands danseurs et chorégraphes de sa génération, à l’égal de Rudolf Noureev, de Vladimir Vassiliev et d’Erik Bruhn. La …   Encyclopédie Universelle

  • Gades — ist ein alter Name der Stadt Cádiz eine Spielfigur aus Lufia Gades ist der Name oder Nachname folgender Personen. Antonio Gades (1936–2004), spanischer Tänzer und Choreograph Moderatos von Gades, antiker Philosoph (Neupythagoreer) …   Deutsch Wikipedia

  • Gades — (Gadeira, a. Geogr.), von den Phöniciern gegründete od. früh in Besitz genommene Stadt im Bätischen Spanien, lag auf der Westseite einer zwischen Calpe u. dem Heiligen Vorgebirg gelegenen kleinen Insel, welche mit dem Festlande durch eine Brücke… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Gades — Gades, im Altertum Name der Stadt Cádiz (s.d.) …   Kleines Konversations-Lexikon

  • gades — [ gad ] n. m. pl. • 1788; gr. gados « morue » ♦ Zool. Famille de poissons (gadiformes), généralement marins, activement pêchés dans les eaux froides et tempérées (ex. morue, églefin, merlan, merlu, lieu, tacaud). On dit aussi gadidés . Au sing.… …   Encyclopédie Universelle

  • GADES quae GADIRA Graecis Ins — GADES, quae GADIRA Graecis Ins parva Hisp. Baeticae, proxima continenti contra Caesarianam, et portum Mnesthei, cum urbe Episcopal. sub Archiep. hispalensi, inde 19. leuc. a Tyriis condita, col. Rom. inter ostia Baetis, et Calpen. Inde Gaditanus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Gades — Estatua alegórica de Gades en Punta San Felipe, Cádiz. Gades es el nombre latino de la actual ciudad de Cádiz. Los griegos la llamaron Didýme. Considerada siempre como una isla, fue descrita por autores como Pomponio Mela (Chorografía, libro III) …   Wikipedia Español

  • Gadès — Pour les articles homonymes, voir Gades. L archipel gaditain (actuelle baie de Cadix) Gadès (Gadir en punique, Didýme en grec ancien), est le nom de la v …   Wikipédia en Français

  • Gades — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Gades : Gadès, nom antique dela ville de Cadix en Andalousie. Antonio Gades (14 novembre 1936 20 juillet 2004), danseur, acteur et auteur espagnol.… …   Wikipédia en Français

  • Gades, Antonio — ▪ 2005 Antonio Esteve Ródenas        Spanish dancer and choreographer (b. Nov. 14, 1936, Elda, Spain d. July 20, 2004, Madrid, Spain), popularized flamenco and other Spanish dances with his elegant performances and powerful choreography. He was… …   Universalium

  • Gades — ► Nombre dado por los romanos a la actual c. de Cádiz. Gades, Antonio …   Enciclopedia Universal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»